Sint-Dionysius

De Sint-Dionysiuskerk kwam tot stand in 1750 ter vervanging van een oudere kerk die mogelijks uit de vroege middeleeuwen stamt. De aanwezigheid van Doornikse steen in de basis van de huidige westtoren laat alleszins een zeer oude voorgaande constructie vermoeden. De huidige robuuste kerk is voornamelijk opgetrokken uit rode baksteen.

De kerk bevat een zeer helder classicistisch interieur : witgeschilderde wanden met tussen middenbeuk en zijbeuken grijs geschilderde Toscaanse zuilen. De twee glasramen in het koor werden geschonken door de familie de Ghellinck D’Elseghem, de laatste bewoners van het kasteel van Wannegem-Lede. Over de ganse lengte van de middenbeuk en in het hoogkoor hangen er talrijke Obeits of begrafenisschilden van deze familie. Hun grafkelder bevindt zich trouwens aan de buitenzijde van de kerk tegen de koorsluiting.

Het meubilair dateert vooral uit de 18de eeuw zoals de communiebank, preekstoel en de biechtstoelen, aangevuld met verschillende 19de-eeuwse polychrome houten heiligenbeelden en tal van schilderijen. De patroonheilige komt aan bod bij de "Prediking van de Heilige Dionysius”, op een van de zijaltaren (Th. Js Canneel, 1854).  C. De Surgeloose leverde de mooie kruisweg in 1869. Het orgel op het doksaal is van 1876, van de hand van L.-B. Hooghuys uit Brugge.

Een bekende Ledenaar was de toondichter Leo Van Gheluwe, geboren in 1837 in de schaduw van de kerk. Hij was een kennis van Richard Wagner en van Peter Benoit. Leo Van Gheluwe liet een aanzienlijk oeuvre na, met onder andere meerdere cantates, een opera, drie missen, een requiem en een te deum.

De Sint-Dionysiuskerk in Lede wil zich in de toekomst profileren als tentoonstellingskerk.

KIKIRPA : Fototheek online