01 juni - 30 september
ma -
di -
woe
do -
vr 14.00 - 18.00
za 14.00 - 18.00
zo 14.00 - 18.00
01 december - 07 januari
ma
di
woe
do
vr
za 10.00 - 17.00
zo 10.00 - 17.00
01 april - 31 mei
ma
di
woe
do
vr
za
zo 14.00 - 18.00
zaterdag 18.30
zondagmorgen (een keer per maand)
De Sint-Georgeskerk bevindt zich in het hart van de gemeente Hermaville, die het label ‘Village Patrimoine’ draagt in een authentiek en groen kader.
De kerk staat ingeschreven op de lijst van historische monumenten sedert 1926. Het gebouw werd herbouwd in 1872 (schip en koor) op de plaats van de oude kerk, waarvan de architectuur bekend bleef dankzij de waterverf tekeningen van de Croÿ-albums (N°18) die het dorp voorstelden in het begin van de 17e eeuw.
Om toegang te krijgen tot het gebouw moet je eerst door de oude parochieruimte en alvorens naar binnen te gaan bemerk dan eerst de klokkentoren en haar spitstoren met gebeeldhouwde haken daterend van 1629.
Binnenin de kerk is de bezoeker verrast door de helderheid en de lichtheid van het gebouw in tegenstelling tot de wel grote afmetingen voor een dorpskerk. De stijl is neoklassiek, er is geen dwarsschip, maar ze telt drie schepen die uitvoerig verlicht zijn door hedendaagse brandramen. Aan de muren zien we vaandels die ons herinneren aan het bestaan van een lokale devotie voor het ‘Heilig Hart’ sedert het eind van de 19e eeuw. In het koor zien we twee beelden in volkse houtsnijkunst met de beeltenissen van Sint-Antonius en Sint-Niklaas, en verder de doopvonten ‘Renaissance’, een communiebank uit de 18e eeuw, een kruisweg in mooie keramiek, een klein verlicht glasraam met de armen van maréchal Randon, allemaal elementen die getuigen van een decor dat verbaast door haar grote soberheid.
De kerk ligt aan de start van wandelingen in het dorp en in de omliggende omgeving.
Les statues en bois sculpté qui ornent le chœur datent du XVIIIe siècle. L'une pourrait représenter saint Nicolas, l'autre est une statue de saint Antoine du Désert, représenté avec le Livre et un cochon.
C'est, semble-t-il, à la fin du XIVe siècle, que l'on prend l'habitude de représenter saint Antoine accompagné d'un porc.
Le cochon ne rappelle pas la vie du saint mais fait référence aux Antonins, ordre fondé en 1095.Ces religieux élevaient des cochons pour nourrir les pauvres. Le lard qui entrait dans la composition d'un baume passait pour avoir des effets bénéfiques pour soigner les malades atteint du mal des ardents ou mal de Saint-Antoine.
D'une grande sobriété, simplement ornés d'un décor de corde tressée, ils pourraient provenir de l'ancienne église d'Hermaville, dont la destruction fut décidée en 1762 en raison de sa vétusté. L'église actuelle date de 1782.
Cette bannière du XIXe ou XXe siècle, rappelle l'existence d'une dévotion locale au "Sacré-Cœur", instituée en 1878, à l'initiative de l'abbé Modeste Lefebvre, alors curé de la paroisse.
Jusqu'à une période récente, le pèlerinage en l'honneur du Sacré-Cœur prenait la forme d'un triduum qui s'achevait le quatrième dimanche de juillet.
Actuellement il se limite au samedi et au dimanche de ce même week-end.