Notre-Dame du Rosaire

zaterdag 18.30 of EgliseInfo

De Notre-Dame du Rosaire kerk is één van de mooiste voorbeelden van romaanse architectuur in Namen. Zij is bijna eigentijds met haar tweelingzus uit Waha uit 1050, die dezelfde kenmerken heeft als een primitieve romaanse kerk: sober en eenvoudig. Zij is samengesteld uit twee architecturen uit verschillende inspiratiebronnen, die het resultaat zijn van twee opeenvolgende behoeften, de ene defensief, de andere religieus.

De grote 11de eeuwse toren werd oorspronkelijk gebruikt als toevluchtsoord voor de adellijke familie (de Wierde) en de omringende bevolking in geval van gevaar. De toegang was via een hoge opening aan de zuidkant (nu afgesloten). Men vermoedt dat de toren in deze vroegere tijden was bedekt met een "uitspringende torenomloop", een soort houten overdekt platform met uitzicht op de muren, van waaruit verschillende projectielen naar de aanvallers konden worden gegooid. Op dit moment zijn er nog steeds meerdere schietgaten te zien aan de verschillende kanten.

De oorspronkelijke kerk, gebouwd op kosten van de plaatselijke heer en dorpelingen, was gemaakt van hout en was waarschijnlijk beperkt tot één schip. Door de toename van de bevolking moest de kerk uitgebreid worden, maar de heer wilde niet bijdragen aan de kosten, dus werd ze overgebracht naar de abdij van Géronsart, gelegen op de grens van Namen. Zij werd vervangen door een stenen gebouw met drie beuken, zes traveeën en een koor met platte kop, ooit omlijst door twee absidiolen.

Een ernstige brand verwoestte daken en plafonds in 1706. Tien jaar later werd de toren gerestaureerd, bekroond met een achthoekige leistenen spits op drie niveaus en voorzien van drie nieuwe klokken. De lagere vierkante kamer werd toen gebruikt als school, wat waarschijnlijk de aanwezigheid van een grote open haard verklaart. Er is een grote Christus in gepolychromeerd hout versierd met het symbool van de 4 evangelisten.

Later werd het interieurmeubilair in barokke stijl heringericht, waarbij deze zich opofferde aan de smaak van die tijd.

Aan het einde van de jaren zeventig werden belangrijke restauratiewerkzaamheden uitgevoerd door de architecten Roger Bastin en M. Genot, bijgestaan door beeldhouwer Jean Williame en meester-glasmaker Louis-Marie Londot. Zij waren voorstander van een terugkeer naar de romaanse halfronde bogen en een opzettelijk sobere versiering.

Naast mooie biechtstoelen staan er in de zijbeuken vier gepolychromeerde houten heiligenbeelden uit de 17e en 18e eeuw (Sint-Donatius, Sint-Rochus, Sint Fiacrius en Sint-Hubertus).

KIKIRPA : online fototheek